Grenzen verleggen die je eigenlijk niet wil verleggen..

Gisteren heb ik het rotste stuk van mijn opleiding leren kennen: dissecties.
Ik wist natuurlijk dat dit onderdeel erbij hoorde en je leert er veel van en bladiebladie maar WAAROM moeten al die konijntjes, vissen, kuikens dood???

Je bent nooit helemaal voorbereid op zoiets.. zeker niet als ethisch vegetariër..
Het begint al bij het binnenrijden van het centrum waar 'het' ging plaatsvinden. Daar zagen we in de graskant superschattige konijntjes rondhuppelen.
15 min later stonden we elk met een dood konijntje in ons handen.. We werden gesust met de woorden dat ze van een probleembedrijf kwamen (whatever that means) en dat sommigen zelfs een natuurlijke dood gestorven waren (maar daar kon je soms niet veel 'op zien').

Bij het binnengaan van de autopsieruimte krijg je het zoveelste 'ik wil hier echt niet zijn'-moment.
Die geur die daar hangt en de aanblik van die ruimte! De inoxen of stenen tafels met sproeikoppen erboven om al het bloed weg te spuiten..
VERSCHRIKKELIJK.

Eerst kregen we een video te zien van een dissectie van een kikker. Waarom kunnen ze dat niet van elk dier doen?
Daarna kregen we elk een wit zacht nog warm konijntje in onze handen geduwd :(
Terwijl ik het respectvol droeg (niet zoals ik het kreeg, aan de oren of poten) kreeg ik het enorm moeilijk. Je voelde dat zachte warme diertje in je handen... echt verschrikkelijk.

Toen dacht ik echt ik ga naar buiten en doe hier niet aan mee. Ik weet niet waarom en hoe ik het gedaan heb maar ik heb toch verdergedaan en met alle respect voor het dier het konijntje gedissecteerd.

Argh verschrikkelijk. Ik weet niet of ik het mezelf ooit ga vergeven.
Had ik moeten sterker zijn en naar buiten gaan? Om ethische redenen weigeren? Ik vraag me af wat de docenten zouden doen..

Soms ben ik toch zo zwak denk ik dan achteraf..